Mooi stukje ingedroogd vioolhars uit de atelier van Léon Bernardes in het originele doosje.

Het atelier van ’Gand en Bernardel Frères’ waar Léon Bernardel aan zijn loopbaan begon, was een van de belangrijkste in Parijs. Zijn vader was partner van het voorname ‘Maison’ dat was voortgekomen uit het atelier van Nicolas Lupot, die doorging als de Stradivari van Frankrijk. Het zat in een mooi, vijf verdiepingen hoog pand aan de Rue Croix des Petits Champs in Parijs. Zij waren de Luthiers (vioolbouwers) de l’Opera, Luthiers du Conservatoire en Luthiers de la Musique du Roi. Hun clientèle bestond voornamelijk uit grote musici. Ook stonden zij bekend om hun collectie kostbare instrumenten uit de hoogtijdagen van Cremona. Léon kende het bedrijf waar hij als jongen rondliep goed, maar ging toch nog verder in de leer bij de vioolbouwer Justin Amadée Derazey in Mirecourt.

Twee jaar later, in 1871 keerde hij terug naar het atelier van Gand & Bernardel Frères. Daar bouwde hij instrumenten in de stijl van de Cremonese meesters zoals in het bedrijf gebruikelijk was. In 1898 begon hij voor zichzelf in de Rue du Faubourg-Poissonnière, eveneens in Parijs. Aan veel Franse orkesten en conservatoria leverde hij instrumenten. Op zijn zestigste ging hij samen met het maison Couesnon, dat op grote schaal diverse muziekinstrumenten maakte, maar nog geen violen en cello’s. Van het bedrijf dat onder de naam Couesnon & Bernardel verder ging, werd hij mede-directeur. In 1923 stopte hij en ging met pensioen. De naam Couesnon werd geschrapt en sindsdien heette het bedrijf Maison L. Bernardel. Léon Bernardel behoorde tot de vioolbouwers die uiterst vakkundig in de traditionele Franse stijl gewerkt hebben.